Op een dag als vandaag. Een dag na therapie. Huilend in onze leeszetel met zicht op onze zonovergoten tuin voel ik evenveel verdriet als dankbaarheid. 😢🙏🌀☯️
😢 Verdriet om oud zeer dat zich nu pas, hier en nu, op deze lijflijk gevoelde lagen aan me kan tonen. Nu ik evenwichtig genoeg groeide om het aan te kunnen, nu ik me leerde veilig genoeg te voelen, nu ik leer om heel-emaal onder ogen te zien welke psychologische kwetsuren er verstopt zaten onder bepaalde patronen.
🙏 Dankbaarheid om deze thuis. Om de maatschappij die me de kans geeft dit helingsproces aan te gaan. Om moeder natuur en haar onaflatende troostende schoonheid. Om de mensen bij wie ik me veilig voel en die ik leer toelaten op die lagen waar ik tot voor kort zelf niet durfde komen. Om mezelf en de moed en het geduld die ik elke dag opnieuw opbreng om dit pad naar meer mentale gezondheid te blijven bewandelen.
🌀 Soms laat ik me al eens uit over hoe de overheid verzaakt om daadkrachtig te investeren in onze mentale gezondheid. Vandaag wil ik nuanceren: het is en en. Laten we nooit stoppen met evolueren naar meer gezondheid, naar meer welzijn, OOK op mentaal vlak EN laten we ook blijven zien welke evolutie er al gemaakt is.
💫 Dat wou ik even delen.
Altijd groeiende groetjes,
Ann en Frida
👋🐾